Dankzij een eenvoudige overheveling van ons geld naar de centrale bank kunnen wij als burger in een klap de zeggenschap over ons eigen geld en de macht over de economie weer terugkrijgen. De staatsschuld en de enorme rentelast hierover is dan ook voorbij. En wij zijn de aandeelhouders van ons eigen land, terwijl de banken hun macht moeten inleveren.

Pleitbezorgers van dit plan werken samen binnen de International Money Reform [1] beweging. Deze beweging wordt in ons land vertegenwoordigd door de stichting Ons Geld [2].

Het geldsysteem als nutsvoorziening

Internationaal groeit kritiek op dit private geldsysteem. Dit uit zich in de roep om monetaire hervorming. Monetaire hervormers zien de geldomloop als nutsvoorziening. Ze willen dat deze transparant en verantwoord wordt beheerd en dienstbaar wordt aan het algemeen welzijn. De geldomloop hoort niet in handen van politici die uit zijn op stemmenwinst. Net zo min hoort het in handen van bankiers die het exploiteren voor eigen gewin. Geld is het primaire machtsmiddel in de samenleving. Het behoort tot de constitutie van die samenleving. Als zodanig dient het te worden bewaakt en geregeld. Dat is het uitgangspunt voor monetaire hervorming.

Hoe dan?

Het verhaal begint bij jouw en mijn bankrekening. Het simpele plan is onze bankrekeningen in een klap over te hevelen van de private banken naar de centrale bank, zodat wij we weer eigenaar worden van ons eigen geld. Vóór de overheveling stond het geld van rekeninghouders op de balans van de bank. De bank kon ermee doen wat hij wilde. Door de overheveling komt de totale geldhoeveelheid bij de staat terecht.

Vervolgens mogen banken alleen nog handelen met geld dat zij daadwerkelijk in kas hebben. (terwijl ze nu dankzij een boekhoudtruc met miljarden aan giraal geld, zeg maar nep-geld, handeldrijven). Zij administreren daarna uitsluitend nog onze rekeningen, dat is alles. Door deze giga overheveling is ons land in een klap van de gehele staatsschuld (476 miljard) verlost en hoeft de belastingbetaler ook geen belastingen meer te betalen om de rente (8 miljard per jaar) over deze astronomische schuld te voldoen.

Vanaf dat moment kan er uitsluitend nog met echt geld gehandeld worden. De overheid beheert het geld in plaats van de banken. Die proberen nog uitsluitend met geld dat zij werkelijk in kas hebben winst te maken. Op deze manier zijn zij hun grip op onze overheid in een klap kwijt en ligt de macht over de economie weer bij de overheid, gecontroleerd door ons als burger. Het lont halen we uit het kruitvat, de banken kunnen zoals nu wel het geval is geen geld meer creëren. Die taak ligt voortaan bij de overheid. Dat betekent het einde van het zogenaamde fractioneel bankieren (waarbij de banken een heel klein percentage aan geld in kas hoeven te hebben tegenover de miljarden die zij hebben uitstaan) en het begin van het full-reserve bankieren (tegenover iedere door de bank verhandelde euro staat een echte euro in kas).

Nadat ons geld bij de Centrale Bank (De Nederlandsche Bank, maar dan met openheid van zaken en zonder geheimhoudingsrecht) is ondergebracht worden wij aandeelhouder van ons land. Daarnaast verliest de bank zijn macht over ons financiële systeem en kan gewoon failliet gaan zoals iedere andere onderneming zonder dat dit consequenties heeft voor de samenleving. Omdat al het geld in dit systeem wordt aangehouden bij de centrale bank. Er is dus geen sprake meer van ‘to big to fail’. Staatssteun voor een bank in moeilijkheden behoort dan ook definitief tot het verleden. Indien de bank failliet gaat lopen wij als rekeninghouder geen risico meer dat wij ons geld verliezen, omdat het nu immers bij de centrale bank is ondergebracht.

• Bron: http://delangemars.nl/?p=4220
• [1] http://internationalmoneyreform.org/
• [2] http://onsgeld.nu/featured/monetaire-hervorming-en-de-transitie/

Met 120.000 vacatures en ruim 600.000 werklozen is iedereen in Nederland moet aan de slag’ een loze kreet. Zojuist verscheen het boek Waar blijft die baan?: tien sprookjes over de arbeidsmarkt van Renzo Verwer. Over de sprookjes en de werkelijkheid. Hieronder een fragment uit het slothoofdstuk:

 (…)

Arbeidsmarktdeskundigen houden vast aan de vervangingsprognoses die doen alsof elke gepensioneerde vervangen wordt door een nieuwe Nederlandse professional. Het is de logica van gisteren; zelfs een totaal economisch herstel betekent niet vanzelf herstel van de werkgelegenheid. We willen nu eenmaal goedkoop produceren.Volhouden dat de arbeidsmarkt (met te veel aanbod, te weinig vraag) bij groei zich automatisch herstelt is hetzelfde als zeggen dat de markt van postzegels en munten zich automatisch herstelt.Terwijl er nu simpelweg meer postzegels en munten en minder verzamelaars/kopers zijn.

Conclusies

1. We moeten beseffen dat onze economie is uitgegroeid, al heel lang eigenlijk. De koek wordt kleiner.We moeten die herverdelen, wellicht via een basisinkomen.
2. We moeten ongemakkelijke waarheden onder ogen zien. Dat er geen fulltime baan voor iedereen is, dat niet iedereen hoogopgeleid kan zijn, dat arbeidsmigra- tie grote nadelen kent, dat re-integratie op de huidige manier amper werkt. Of we moeten bezuinigen of niet bezuinigen, of tewerkstelling goed is of fout, ik weet het ook niet. Ik heb die waarheden niet in pacht.
3. Het idee van werk voor iedereen blijkt onhaalbaar, zelfs in tijden van hoge economische groei.We kunnen inzien dat het mooi is dat we zo efficiënt zijn dat niet iedereen betaald hoeft te werken.Vinden we die situatie niet mooi, dan moeten we stoppen met huichelen. Dan moeten we stoppen met automatiseren als de genoemde reden daarvoor is ‘dat machines en robots noodzakelijk zijn omdat we mensen tekort komen’.Want dát is een leugen. Er zullen mensen werkloos blijven. De definitief onvrijwillig werkloze, ik voorzie een nieuwe term en een serie artikelen in de media.
4. De middenklasse wordt al kleiner, zo erkende ook het CPB in 2014.Veel mensen vallen terug in inkomen en functie, maar het bijpassende woord ‘neerwaartse mobi- liteit’ (in tegenstelling tot opwaartse) wordt angstvallig vermeden. Er zal een grotere structurele werkloosheid komen, ruim boven de grofweg 300.000 die we de laatste twintig jaar hadden. Oxford-studies van de laatste jaren spreken over een structurele werkloosheid tot 2030 van 7 procent van de beroepsbevolking (voor Nederland zou dat zo’n 600.000 werklozen betekenen). Het aantal langdurige werklozen (langer dan 2 jaar) is in Nederland tussen 2002 en 2013 van bijna 70.000 naar 235.000 gegaan.Wie eenmaal lang aan de kant staat, blijft daar meestal.
5. Als we doorgaan zoals het nu gaat, zal de samenleving ingrijpend veranderen. Nabij is een alles-of-niets-maatschappij: een aantal mensen gaat het behoorlijk goed tot zeer goed, de rest zit rond minimumloon of lager en moet het doen met de hoop verder te komen. Een hoop die de boven ons gestelden altijd aan zullen wakkeren. Met positieve berichtjes als:‘0,1 procent groei’, ‘minder faillissementen in mei ten opzichte van vorige jaren’ en:‘een kleinere krimp’,‘werkloosheid neemt met 10.000 af’,‘supermarkten meldden meer bestedingen’, ‘minder werkloosheidsstijging dan verwacht: economisch herstel’ en natuurlijk:‘inkomen neemt af, export neemt toe’. Het is staatspropaganda: privé merken we er niets van.
6. De geestelijke gezondheidszorg zal het nog drukker krijgen.Werkloosheid, flexibel werken en armoede zijn immers een enorme veroorzaker van psychische stress. Nu al melden GGZ-instellingen dat veel patiënten hiermee kampen.
7. Er zullen grotere klassenverschillen komen.Armoede en voedselbanken zullen in elke stad, elke wijk vanzelfsprekend zijn. Niet iedereen zal op vakantie kunnen, een auto kunnen rijden, zijn kinderen naar goede scholen kunnen doen. Het is een taboe, maar je plek kennen is nog niet zo slecht. Ik ben geen voorstander van honger, maar wel van verschillen.We hoeven niet allemaal een diploma, we zijn niet allemaal slim, we moeten dus ook niet streven naar gelijkheid. Jarenlang was het streven dat zoveel mogelijk mensen hoogopgeleid moesten zijn. Nu de studiebeurs wordt afgeschaft en plaatsmaakt voor een leenstelsel wordt die doelstelling officieel losgelaten. Dat is prima, want meer mensen hoog opleiden is geen oplossing voor werkloosheid en andere problemen.Veel banen zijn bezigheidstherapie. Het doel van werk moet zijn: echte waarde creëren.We hebben handen aan het bed nodig, schoonmakers, technici, goede onderwijzers. Alles waar op de laatste decennia bezuinigd is en wat matig betaald wordt. Meer kantoorpersoneel, meer managers zijn niet nodig.

Zal dit allemaal gebeuren?

De belangen van werkgevers én werknemers zijn te groot, verandering zal tergend langzaam gaan en mogelijk te laat komen. Economie en maatschappij gaan totaal niet om mensen, maar om wat Pim Fortuyn ‘de dans om het gouden kalf, de afgoderij van het getal’ noemde. De gevestigde politieke partijen zijn druk met hun rekenmodelletjes tot ver achter de komma. Helemaal aan het einde van de agenda staat de terugkeer van de menselijke maat in leefgemeenschappen, onderwijs en gezondheidszorg die Fortuyn zo hartstochtelijk bepleitte.

(…)

Auteur: Renzo Verwer : http://waarblijftdiebaan.wordpress.com

Fragment uit: Waar blijft die baan: tien sprookjes over de arbeidsmarkt  http://vrijheidmaaktarbeid.nl/blog/tien-sprookjes-de-arbeidsmarkt/

Boekinformatie:  Auteur Renzo Verwer. Uitgeverij Tiem, 2014,  ISBN/EAN: 9789079272549

onder andere verkrijgbaar bij http://www.blz.nl/artikel/renzo-verwer/waar-blijft-die-baan/9789079272549

Het bericht Tien arbeidsmarkt-sprookjes; Waar blijft dat basisinkomen? verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Sprookje 1 Als je geen baan hebt, ben je niet flexibel genoeg

Een leven lang leren, omscholen, talenten ontplooien, betekent voor het gros van de mensen: met zo weinig mogelijk rechten een tijdje ingehuurd worden tegen een zo laag mogelijke prijs

Sprookje 2: Als je op de juiste manier solliciteert, dan krijg je die baan heus wel

Je moet netwerken. Als de vacature officieel wordt ben je al te laat. Continu netwerken maakt het leven van jou en de mensen om je heen tot een hel.

Sprookje 3: je bent het slachtoffer van discriminatie en dat is slecht

Werkgevers kunnen geen enkele sollicitant volledig leren kennen. Dus selecteren ze op basis van al dan niet vermeende groepskenmerken. Ze discrimineren.

Sprookje 4: Iedereen moet aan de slag

De laatste eeuwen heeft de mens steeds ernaar gestreefd arbeid en arbeiders overbodig te maken. We produceren meer voedsel met véél minder mensen. We zijn ruimschoots geslaagd in onze doelstelling en toch zijn we ontevreden over het resultaat.

Sprookje 5 : werkloos zijn is goed voor je zelfontplooiing

Werkloosheid is schaamtevol. Bekend zijn de verhalen over mannen die hun gezin niets vertellen over hun ontslag en doen alsof ze naar hun werk gaan. In de roman Tirza (2006) van Arnon Grunberg zien we een schrijnend voorbeeld. De ontslagen Jörgen Hofmeester doet elke ochtend alsof hij naar zijn werk gaat. Hij brengt echter zijn dagen door op Schiphol en zwaait daar naar vertrekkende en binnenkomende mensen.

Sprookje 6: Iedereen moet aan de slag

Wie zijn arbeid ruilt voor geld, verkoopt zichzelf en plaatst zich in de rang der slaven’, zo stelde de Romeinse redenaar Marcus Tullius Cicero (106 – 43 voor C.). En de Griekse filosoof Aristoteles (384 – 322 v. C.) vond arbeid iets voor de lagere klasse. Wie werkte, gold als een tweederangsburger.

Sprookje 7: Hou vol: er komen e-nor-me tekorten op de arbeidsmarkt

Gedurende de twintigste eeuw blijkt het simpelweg steeds minder noodzakelijk het grootste deel van de bevolking in te zetten voor onze eerste levensbehoeften. Dat zou economen kunnen aanspreken. De arbeidsproductiviteit in de westerse wereld is in 2000 tien keer zo hoog als 100 jaar eerder.

Sprookje 8: de vrije markt en het nieuwe flexibele werken gaan ons redden

In de markteconomie zijn we geen mens, maar producent of consument. Het idee is dat we ons moeten gedragen als individuen die zoveel mogelijk het eigenbelang nastreven. Dat zou het beste zijn voor ons allemaal. De invisible hand van de efficiënte markt doet dan zijn werk.

Sprookje 9: meer scholing en re-integratie helpen ook jou aan een baan

Nederlanders zijn overal ter wereld gewild, zo vertellen media en het UWV. De laatste houdt emigratiebeurzen voor werklozen. Ik heb mijn twijfels: zijn Nederlanders echt beter? Of is dit een ingestoken verhaal door het UWV? Dat heeft namelijk belang bij zoveel mogelijk uitstroom.

Sprookje 10: Technologische vooruitgang zorgt altijd voor nieuwe banen

De economie moet wel dynamisch genoeg zijn om vlot nieuwe banen te creëren. Als dat niet gebeurt, is er wel sprake van werkloosheid door mechanisering.

• Lees meer over de sprookjes in het boek van Renzo Verwer http://waarblijftdiebaan.wordpress.com/
• Slothoofdstuk: http://basisinkomen.nl/wp/tien-arbeidsmarkt-sprookjes-waar-blijft-dat-basisinkomen

Onbekenden hebben 1 november 2014 een deur gestolen uit het voormalige concentratiekamp Dachau. De diefstal werd in de ochtend ontdekt.

De smeedijzeren deur van een bij twee meter maakt onderdeel uit van een poort bij de hoofdingang van het kamp in Zuid-Duitsland. Op de deur staat de beruchte spreuk ‘Arbeit macht frei’.

Verzamelaar?

Meer dan 200.000 mensen uit heel Europa hebben in Dachau gevangen gezeten, onder wie zo’n 2000 Nederlanders. Onder anderen de geestelijke Titus Brandsma, politicus Wiardi Beckman en de Antilliaanse verzetsheld George Maduro kwamen om in het kamp.

Het is nog niet duidelijk wie achter de diefstal zit. Mogelijk hebben neonazi’s de deur geroofd, maar het kan ook zijn dat de daders handelden in opdracht van een verzamelaar.

Diefstal Auschwitz

In 2009 werd een onderdeel van de beruchte poort van concentratiekamp Auschwitz gestolen, eveneens met de tekst ‘Arbeit macht frei’. Dat werd enkele dagen later in stukken gezaagd teruggevonden.

Een Zweedse neonazi bleek opdracht te hebben gegeven voor de diefstal en werd veroordeeld tot een celstraf.

Het spijt mij niet eerder de draad op te hebben kunnen pakken van wat als een wekelijkse update reeks is begonnen. Verschillende oorzaken zijn daarvoor aan te wijzen.  Graag zou ik nog terugkijken op de 7^e internationale week van het basisinkomen eind september, de Tegenlicht uitzending “Gratis geld” en de daaropvolgende Tegenlicht Meetup’s. Om te voorkomen te veel in het nabije verleden te blijven hangen beperk ik mij tot het volgende palet.

Terugblik op de 7^e internationale week van het basisinkomen

Dankzij de inzet van veel VBi leden zijn er op vrijwel elke dag van deze week manifestaties geweest, die goed bezocht waren en tot nieuwe contacten leidden. De Tegenlicht uitzending “Gratis geld” was zeker het hoogtepunt in deze week. De titel wekt echter wat kriebels bij mij op, omdat het bij het realiseren van een basisinkomen helemaal niet om gratis geld gaat, maar om het recht op een deel van wat alles wat de aarde en het heelal ons schenkt en door onze voorouders aan welvaart mogelijk is gemaakt. Verademend vond ik de Meetup in Pakhuis De Zwijger in Amsterdam, omdat daar direct al door de inbreng van de eindredacteur van “Gratis geld” het geheel in een bredere context werd geplaatst van het zoeken naar mogelijke oplossingen voor de problemen rond de sociale zekerheid.

SP revisited

27 oktober was het thema van “Stand.nl” dat de vermogensbelasting verhoogd zou moeten worden. Een voorstel dat de SP een dag eerder in “Buitenhof” had gedaan. Het is mij niet gelukt in de uitzending te komen om duidelijk te maken wat een verhoging van o.a. de vermogensbelasting vanuit het perspectief van het Onvoorwaardelijk Basisinkomen (OBi)  betekent.  De SP heeft het  zeker niet vanuit dit perspectief voorgesteld. Op de discussie die is losgebarsten na de publicatie van het interview met Paul Ulenbelt in SPANNING (een uitgave van het wetenschappelijk bureau van de SP, jaargang 16, nummer 8, september 2014) waarop ik in mijn vorige mededelingen ben ingegaan, is in de tussentijd ook een column verschenen op SARGASSO van de hand van een van onze leden naar aanleiding van dit interview. Vervolgens heeft de Paul Ulenbelt nu een integrale reactie gegeven in het laatst verschenen nummer van SPANNING bladzijde 14 en 15. Zijn betoog is een herhaling van eerder genomen standpunten en een samenraapsel van verschillende – mijns inziens zelfs in een foutieve context geplaatste – citaten van o.a. Rutger Bregman en een wat chaotische afwisseling van niet gestaafde en foutieve beweringen over “het basisinkomen” en kritiek op het huidige kabinetsbeleid. Toch neem ik de gelegenheid te baat nog eens te proberen tot een open uitwisseling te komen door de heer Ulenbelt en de SP de volgende reactie op zijn integrale reactie te sturen. Hopelijk gaat hij en zijn partij hierop in voor hun eerstvolgende Partijraad, die naar verluidt ook – al of niet gedeeltelijk – aan “het basisinkomen” zal zijn gewijd en laten ze het er niet bij zitten, zoals na het gesprek dat enkelen van ons in 2013 met Sadet Karabulut hadden (o.a. over het door Michiel van Hasselt en Alexander de Roo opgestelde stappenplan met de focus op de groep Nederlanders tussen de 18 en 66 jaar).

“Ik citeer”en antwoord:

1. “De SP wil zekerheid bieden. Hiervoor hebben we (o.a. de SP) de bijstand, AOW, uitkeringen voor nabestaanden en voor werkeloosheid en arbeidsongeschiktheid.” 

   Hier streven we hetzelfde na. Dit willen we echter bereiken met een middel waarmee vernederende en repressieve voorwaarden en controles of je daar wel aan voldoet overbodig zijn, door deze basisvoorziening onvoorwaardelijk te laten zijn.

2. “Een basisinkomen doet dat niet. De voorstanders ervan willen juist van deze uitkeringen af en ook van de kinderbijslag, huurtoeslag en zorgtoeslag”

Nogmaals: bij wie zou Paul Ulenbelt te rade zijn gegaan om te weten te komen hoe het basisinkomen in elkaar steekt of kan steken? Waarom niet de koppen bij elkaar gestoken in plaats van sprookjes te vertellen. Laten we gezamenlijk uitwerken welk basisinkomen haar doel wel bereikt, namelijk proberen te voorkomen dat er nog mensen zijn die het hoofd net (niet) boven water kunnen houden?

3. “De SP wil het geld dat we met ons allen hebben gelijk verdelen en tot meer gelijkheid komen. Een basisinkomen doet dit niet. Dat is bedoelt voor iedereen. Ook voor hen die het niet nodig hebben. Het gelijk verdelen van geld over mensen die het wel en niet nodig hebben kun je niet socialistisch noemen.”

Inderdaad de voorstanders van een onvoorwaardelijk basisinkomen zijn niet voor een achterhaald socialisme. Wel voor een echte solidariteit die stigmatisering uit de wereld helpt doordat iedereen een zelfde basisinkomen krijgt waarmee en waarnaast iedereen ook kan doen wat hij/zij zelf wil, bijvoorbeeld: bijverdienen op wat voor manier dan ook of niet.

4. “Het idee van een basisinkomen is simpel: Stop al het geld van de uitkeringen en toeslagen in een pot en verdeel die pot gelijk over alle inwoners van Nederland. Dan krijg je een basisinkomen van 700 Euro per maand. Je hoeft geen groot rekenwonder te zijn om te zien dat het verdelen van de pot uitkeringen over alle mensen leidt tot een lagere uitkering voor mensen, die deze echt nodig hebben. Alle berekeningen die zijn gemaakt komen er op uit dat de hoogte van het basisinkomen onder of net boven de armoede grens ligt. Een dergelijk basisinkomen is te laag. Te veel om dood te gaan, maar te weinig om fatsoenlijk van te leven.” 

   Wat zijn we het toch gedeeltelijk eens Paul. Zó een basisinkomen is veel te laag. Wie streeft er eigenlijk zo’n basisinkomen na? De mensen die voor een onvoorwaardelijk basisinkomen (OBi) zijn in ieder geval niet. Die zijn voor een basisinkomen zonder voorwaarden in de zin van een verplichtte tegenprestatie en toetsen, individueel en hoog genoeg om sober als volwaardig lid van de samenleving te kunnen leven. Hoe bepaal je de armoedegrens? Europees is deze in bepaald op 60% van het nationale mediane netto aequivalent inkomen(Resolutie 2008/2034(INI)van 9 oktober 2008 ter bevordering van deelname aan de samenleving door iedereen en het bestrijden van armoede, inclusief armoede onder kinderen in de EU en de resolutie 2010/2039(INI) van20 oktober 2010 aangaande  de rol die is weggelegd voor het minimuminkomen bij de bestrijding van armoede en het bevorderen van deelname aan de samenleving door iedereen in Europa). Hoe deze wordt bepaald in Nederland is moeilijker te achterhalen doordat er met verschillende maatstaven wordt gemeten en naar verschillende maatstaven wordt gehandeld. Door het CBS worden als maatstaf de lage inkomensgrens gebruikt, door het SCP  het niet-veel-maar-toereikendcriterium. Waarop het rijk de normbedragen baseert is mij niet duidelijk. In prijzen van het jaar 2012 bedroeg de lage inkomensgrens voor een alleenstaande 11 850 euro netto (CBS Armoedesignalement 2013). Per maand kwam dit neer op 990 euronetto. Volgens het niet-veel-maar-toereikendcriterium op 1042 euro netto per maand. Dit komt aardig in de richting van wat de VBi onder een OBi verstaat. Wat de juiste cijfers voor 2014 zijn kan ik niet achterhalen. Vraag het gewoon aan de mensen die de uitkeringen krijgen. Alleenstaanden bijstandsgerechtigden krijgen per 1 juli van dit jaar 645,76 netto per maand. Per definitie is de bijstand dus al niet genoeg. Bovendien bereikt deze ook niet eens ieder die daar recht op heeft. Over het bedrag wat daarbij past zou ieder mens minstens over moeten kunnen beschikken. Of dit nu via een minimuminkomen of anderszins bereikt wordt. Een OBi maakt sommige  andere voorzieningen en bepalingen waaronder een minimuminkomen overbodig. Dit laatste betekent echter niet dat iedereen niet ook het recht heeft op een fatsoenlijk salaris voor de diensten die hij/zij daarvoor beloofd heeft te leveren.

5. “Ulenbelt rekent voor dat het verhogen van een basisinkomen zoals hij het voorstelt met 100 Euro per maand – als die aan iedere Nederlander gegeven worden – 20 miljard Euro per jaar kost, terwijl je daarmee de 666000 armste Nederlanders ook een uitkering zou kunnen geven waarvan ze rond kunnen komen.” 

   Hoe hij een en ander precies berekent en waar hij de verschillende getallen vandaan haalt is mij onduidelijk. Ook vertelt hij niet waar hij die extra 20 miljard Euro vandaan wil halen. Juist met betrekking tot deze vraag zouden we elkaar kunnen vinden. Ja, we moeten meer opbrengen bij het invoeren van een OBi dan we op het ogenblik aan de uitkeringen en de daarbij behorende controle-instanties, die daarmee tot het verleden kunnen gaan behoren, besteden.

6. “De SP wil in tegenstelling tot dit kabinet dat mensen werken om te leven in plaats van andersom en is voor een inkomensafhankelijke zorgpremie, gratis onderwijs, een rem op de 24-uurs-economie en tegen het idee dat mensen met een baan zich voor een schijntje suf moeten werken.” 

   We zijn het alweer gedeeltelijk eens, Paul. Mensen zijn niet verplicht te leven om te werken. Andersom wens ik iedereen. Gratis onderwijs ook prima. Een rem op de 24 uurs economie? Laat dat de mensen toch zelf bepalen. Of bedoel je een betere verdeling van werk en banen? Tot nu toe is dit niet met de pogingen daartoe gelukt. Verwacht jij ook niet dat na invoering van een OBi meer mensen parttime zullen gaan werken en er dus meer parttime banen vrij komen? Inkomensafhankelijke zorgpremies lijken mij ook goed, net zo goed als inkomensafhankelijke belasting en vermogensbelasting en een belasting op onttrokken waarde (BOW), respectievelijk consumptie (BTW) evenals een belasting op productie met behulp van machines.

Hoe een OBi dat hoog genoeg is – dus boven de armoedegrens ligt – bekostigd gaat worden, dus welke rijksuitgaven gestopt gaan worden ten gunste van dat OBi en welke nieuwe bronnen ervoor aangeboord zullen gaan worden, is een vraag die alleen in samenspraak met alle burgers beantwoord kan worden. Dat het kan staat voor veel mensen als een paal boven water. Het gaat er om of we het met elkaar willen om echt solidair met onze medemens te zijn en of we de moed op kunnen brengen die stap te zetten, die best wel wat zal kosten en grenzen zal stellen aan overmatige hebzucht, maar waarschijnlijk voor veel mensen soelaas zal bieden niet alleen met betrekking tot het bevrijd worden van armoede, maar ook met betrekking tot het bevrijd worden de overmatige prestatiedwang, de daarmee samenhangende stress en wat daar het gevolg van kan zijn, het bevrijd worden van vernederende en repressieve voorwaarden, waaraan moet worden voldaan. Laten we de koppen bij elkaar steken en een en ander uitwerken

De top van de SP (en die van andere partijen) mag het niet toejuichen, de leden van de meeste partijen die wij spreken staan echter vierkant achter het idee van een Onvoorwaardelijk Basisinkomen. Ik hoop dat hun stem doordringt tot de eerstvolgende partijraad die de SP hierover gaat houden.

Adriaan Planken

PS: ik zal het antwoord op Paul Ulenbelt opnieuw naar hem, de redactie van Spanning, de SP top en de SP kamer fracties sturen. (Intussen een uitnodiging van Paul Ulenbelt ontvangen om te komen praten op 11 november a.s.)

Het bericht Keek op de afgelopen Basisinkomenweken (week 44, 2014) verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.

Op zaterdag 1 november 2014, heeft  in het congrescentrum Brabanthallen, ‘s-Hertogenbosch Congres 100. van D66 plaatsgevonden.
Tijdens dit congres is een motie aangenomen om onderzoek te laten plaatsvinden over het basisinkomen. Het betreft onderstaande motie:

Onderzoek naar de effecten van een basisinkomen

Het D66 congres op 1 november 2014 bijeen te .s-Hertogenbosch constaterende dat:

• een zich versnellend proces van automatisering in de (nabije) toekomst een belangrijk deel van de huidige werkgelegenheid kan doen verdwijnen;
• er geen garantie bestaat dat de verdwenen banen vervangen zullen worden door nieuwe;
• er in ons huidige sociale zekerheidssysteem sprake is van een armoedeval, regelzucht, en dure en buitensporige controlemaatregelen;

voorts constaterende dat:

• eerdere experimenten met onvoorwaardelijke geldoverdrachten voornamelijk positieve effecten laten zien op de werkinzet, de gezondheid en het welzijn van mensen;

overwegende dat:

• D. vertrouwt op de eigen kracht van mensen en vindt dat werken moet Ionen;
• D66 een partij is die vooruit denkt;
• een systeem met een basisinkomen hierbovengenoemde en andere problemen kan oplossen;
• er mogelijk ook negatieve effecten van een systeem met een basisinkomen zijn;
• enkel testprojecten ons een beter beeld kunnen geven van de verhouding tussen de positieve en negatieve effecten van zo’n systeem;
• de kosten van een goed opgezet testproject gering zijn;

verzoekt de Tweede Kamerfractie van D66 om:

• zich in te zetten voor onderzoek naar de gedrags- en welzijnseffecten van een systeem met een basisinkomen in de vorm van een testproject;

en gaat over tot de orde van de dag.

Het bericht D66 wil onderzoek naar de effecten van een basisinkomen verscheen eerst op Vereniging Basisinkomen.